Tregim nga Petrika GROSI

Unë e preka Mona Lizën

Gropëzat e pluhurosura të rrugicës para shtëpisë u transformuan në ca pellgje të mëdha. Në qiell, gjëmimet vazhdojnë njëra pas tjetrës. Ato buçasin aq fort, sa duket sikur do shkundet dheu. Në një ditë si kjo kur dielli nuk duket dhe errësira mbulon gjithçka që herët në mëngjes, natyrisht që asgjë të mirë nuk mund të presësh. Ç’është më e keqja, edhe shpirtërisht ndihem bosh. Ky mot i keq sikur më sëmur shpirtin dhe mendjen. Në ditë të tilla nuk e di pse, bëj gjumë papushim dhe shpesh shikoj një ëndërr; Nga lart, s’di se ku por shikoja sikur të kisha nga qielli sytë e Zotit, shikoja tokën që nuk ishte gjë tjetër veçse një qilim blu me pika të blerta e kafe në të kuqërremtë. Dy duar vigane e merrnin dhe e shkundnin qilimin nga pluhuri. Njerëzit e kafshët binin, vriteshin zhdukeshin duke kërcyer sa andej këndej, kërcisnin dhe nxirrnin gjak të zi njësoj si pleshtat, ndërkohë që shtëpitë, pallatet e grataçelat rrëzoheshin brenda pak sekondash duke ngritur kërpudha tymi. Si në filmat fantastiko-shkencorë, gjithçka m`u shndërrua brenda pak sekondash në pluhur e hi. E tmerrshme! Iu duket se e teprova? Po, jam dakord, por pa më thoni se ç’ëndrra të tjera mund të presësh në ditë të zymta si kjo?! Fundja nuk është faji im që shikoj këtë ëndërr. Mos duhen komanduar ëndrrat? Në fakt edhe këtë jam përpjekur ta bëj njëherë... Nuk e mbaj mend çfarë dite ishte dhe as sesi ishte, por mbaj mend ëndrrën dhe ndjesinë që kam provuar gjatë dhe pas saj. M`u bë sikur isha në një korridor të shtruar me pllaka të bardha me nja tetë porta të cilat komunikonin të gjitha me njëra-tjetrën. Dëgjoj zhurmën e ujit që rrjedh. Hapet njëra nga portat dhe avuj të ngrohtë nisin me ngadalë të më zënë pamjen. Po kaq papritur, avujt shpërfaqen pak e nga pak dhe prej tyre del Mona Liza me robdëshambër. U habita çastin e parë sepse nuk e dija që ajo në të vërtet paskësh qenë bionde dhe çfarë biondeje... nga ato më të egrat dhe inteligjentet, me sy smeraldi. Të paktën femrat me sy jeshile ndryshe nga ato sykaltroshet më janë dukur gjithmonë shumë të rrezikshme!!! Mona Liza një çast e lëshon robdëshambërin në fund të këmbëve. M`u duk krim që ajo pëlhurë sado e mirë të ishte të prekte lëkurën e saj të butë, atë trup hyjnor. Format e trupit më bënë ta humb toruan. Gjinjtë sikur t’ia kishte pikturuar, e më pas dhënë jetë me vullnet perëndie, vet mjeshtri Da Vinçi më lanë pa fjalë. Më shikonte me sytë e pafajshëm që bënin ta adhuroje sakaq atë krijesë. Njëherësh gjaku nisi të më vlojë. Nuk u përmbajta më dhe bëra të afrohesha drejt saj. Mona Liza, me një lëvizje të shkathët prej çapkëneje e ngjeshi robdëshambërin pas trupit dhe ma shkelin syrin. O Zot, si jam ndier. E gjithë bota u përmbyt, pastaj u përmbys dhe u ndërtua ndoshta më bukur se më parë, vetëm brenda pak sekondash. Mendova; sipas Biblës edhe Zotit vetë iu deshën ju deshën 6 ditë për këtë mrekulli, të mos llogarisim të dielën që e mori pushim... Nxitova ta pushtoj atë me duart e mia, por Mona Liza me gjinjtë e zbuluar nisi të vrapojë duke u futur te njëra nga portat. E ndoqa hyra dhe unë në atë portë dhe pashë një dhomë të vogël bosh me tre porta që të nxirrnin në drejtime të ndryshme. Arrita të dalloj se te cila portë kaloi Mona Liza dhe e ndoqa. Dola në një dhomë tjetër të njëjtë si e para, mandej në një tjetër, derisa u gjenda sërish në korridor. Mona Liza m’u shfaq sërish para syve duke ecur e qetë pasi dola nga porta përballë. Ndaloi në vend duke më vështruar pa folur. Shikimi i saj përkthehej “Eja më kap!”, por nuk e kuptoja çfarë lloj joshjeje ishte kjo. Pse vraponte dhe si rrëshikste ashtu mes avujve porsi ngjalë ndërkohë që unë i urritur dhe nxehur si bishë e tërbuar nuk e kapja që nuk e kapja dot... Nisa ta përpij me sy, pa guxuar të lëvizja nga frika se mos ajo vraponte të më fshihej dhe nuk e gjeja më. Sërish lëshoi robdëshambërin, me duar kapi gjinjtë si dy kupa shampanje dhe duke më parë në sy me një zë si të sirenave të detit, më tha: -Eja! Më merr!

Nuk u besoja veshëve.

-Siii?, - e pyes.

-Eja më prek dhe jam e jotja.

Çfarë zjarri shpërtheu brenda meje... Ndieja se kisha atë çast, ndoshta më tepër se fuqinë e titanit të mitologjisë helene, i cili mbi vete mbante gjithë botën. Nuk mendova më asgjë tokësore përveç instiktit që më udhëhiqte. Nxitova ta pushtoj mes krahëve të mi atë krijesë, por më rrëshqiti pa arritur as ta prek. U zmbraps disa hapa dhe qëndroi sërish në vend duke më parë me sytë provokues. U afrova prapë, por ajo prapë më iku për duarsh. Të tretën herë munda t’i kap veç robdëshambërin, por Mona Lizën nuk e preka dot. Bëra ta kap sërish duke u hedhur, por edhe ajo hidhej me një shkathtësi të paimagjinueshme. E gjitha kjo më eksitoi edhe më tepër. Nuk e di se sa mund të duroja. Tashmë doja ta pushtoja fort atë, ta zija të shtrydhja, ta haja të gjallë çdo pëllëmbë të asaj lëkure të trëndafiltë. Ajo u ndal sërish në mes të korridorit, jo më shumë se dy metra larg meje. E pashë në sy pa më dalë asnjë fjalë dhe nisa të afrohem me ngadalë. Kisha një siguri se kësaj here nuk do të dështoja. Dhe ashtu ndodhi... Çdo hap që po hidhja me ngadalë ajo bëhej më e afërt për mua. Një çast nga lumturia e këtij mendimi që më pushtoi gati sa s’po më vinte keq që po afrohesha më në fund ta prekja. Sikur ajo do të mbarohej dhe kënaqësia gjithashtu me të. Megjithatë kjo ndjesi i la vend urisë, dëshirës së papërshkrueshme për ta pasur të tërën atë krijesë në duart e mia. Nuk e besoja që isha afruar aq sa një pëllëmbë më ndante nga Mona Liza, nga lëkura e saj, gjinjtë, hijet, kofshët, ai trup i mrekullueshëm njerëzor dhe hyjnor. Tashmë nuk dija se ku isha; në qiell, tokë, planet a dimension tjetër, apo në parajsë... Dhe mendoni, nuk e kisha prekur ende as kalimthi lëkurën e saj. Nuk e di pse kjo dëshirë, nuk e di as si e kisha kaq fuqi për t’u përmbajtur. Tashmë, jashtë çdo parashikimi duhet ta kisha pushtuar të tërën, ta puthja, ta shtrëngoja të bëja dashuri me të si dem i tërbuar... çfarë dem them edhe unë, bishë, jo si dem porsi një kafshë e uritur dëshiroja për vdekje të hidhesha mbi të. Madje vetëm kjo ideja gati sa s’më bënte të arrija pa e prekur fare atë. E pabesueshme!!! Nuk e di sa qëndrova ashtu, pasi koha vërtet u ndal. Ishte frymëmarrja e saj që më preku duke më dehur edhe më shumë nga më parë. Me ngadalë pa më ndarë sytë afroi buzët e kuqe të veshi dhe më pëshpëriti:

-Eja! Më kap! ... më prek, dheee, jam e jotja... e gjithaa, përgjithmonë!

Nuk fola, por s’doja të humbja më asnjë sekondë. Bëra ta pushtoj Mona Lizën dhe... Nuk u zhduk, as nuk vrapoi të ikte. As ëndrra nuk është se me kaq mbaroi. Po çfarë pastaj? Edhe më e tmerrshme; isha paralizuar në vend. Nuk më bindeshin as duart as këmbët dhe asnjë muskul tjetër përveç atyre të syve. Por, tmerri qëndronte më shumë diku tjetër. Nuk ishte thjesht një ëndërr. Në vetvete, çuditërisht, besoni apo jo, më bëhej që e dija se isha në ëndërr. Pra çdo gjë e bëja me ndërgjegje. Megjithatë kjo nuk e zbehte bukurinë, as dëshirën e gjithçkaje sa ndodhi më parë. Përkundrazi, meqë ëndrra ishte e imja i shfryja vetes pikërisht brenda në ëndërr: -Kape, preke mor’ dështak. Është ëndrra jote. Mendo, kur nuk e kap dot as në ëndërr... Ju vjen për të qeshur? Për të qarë? Keni të drejtë, kufirin mes tragjikes dhe komiken pak gjë e ndan.

-Preke, lëviz or gomar... Është Mona Liza, jo shaka!

Këtu u zgjova. Menjëherë e mbështeta kokën që të më zinte prapë gjumi dhe të jetoja ëndrrën time. Ndoshta ajo po më pret ende aty. Përpëlitem, me kokën herë poshtë e herë sipër jastëkut. Mbulohem, zbulohem, pastaj e flak fare jorganin. Në dhomë bën ftohtë...

SHENIM: Ky tregim u botua për herë të parë në janar 2009, te suplementi letrar (Pena shqiptare) i gazetës "Telegraf"